Tym razem na poszukiwanie postrzelonego przez myśliwego dewizowego byka pojechał Krzysztof z dwuletnim "Tropem"(TRUE FRIEND Three Ponds Valley). Byk strzelony dwa dni wcześniej, ciężko ranny, był jak twierdzili myśliwi „nie do podniesienia”.

Prawidłowe wykonywanie tzw. odłożenia jest bardzo ważne i przydatne zwłaszcza u psa myśliwskiego, który jest użytkowany w łowiectwie.

Odłożenie polega na umiejscowieniu psa w jednym miejscu, w którym to pozostaje on dopóty, dopóki nie zwolnimy go z komendy.
Pies może być odłożony w pozycji „waruj”, „siad” lub stojąc czyli bez żadnej pozycji. Ma po prostu pozostać na miejscu na komendę „zostań”.
Odkładanie młodego psa wykonujemy tylko i wyłącznie na komendę „waruj” i dopiero potem: „zostań”. Psa doświadczonego, opolowanego, który wie doskonale co robi, można odkładać na samo „zostań” bądź na sam ruch ręki z otwartą dłonią na wysokości pasa.
Nauka odłożenia nie jest wcale łatwa i przychodzi ona trudno zwłaszcza psom o żywym, bardzo pobudliwym temperamencie.
Psy zrównoważone, spokojne, nie mają z nauką odłożenia żadnych problemów.

Postaram się teraz odpowiedzieć na często powtarzające się pytania odnośnie nauki odkładania i jej celowości.

Każdy pies posiada w mniejszym lub w większym stopniu zdolności i zamiłowania do noszenia w kufie różnych przedmiotów. Problem polega jedynie na tym, aby tych zdolności nie hamować, ale je rozwijać i doskonalić. W naszym przypadku będzie to noszenie czy raczej przynoszenie upolowanej zwierzyny do myśliwego.

Warto odpowiedzieć na kilka podstawowych pytań odnośnie układania tropowców, które to najczęściej zadają miłośnicy tej sztuki, jaką jest niewątpliwie poszukiwanie postrzałków.

    Springer Spaniel jest psem predysponowanym do polowania na drapieżniki z rodziny łasicowatych, w tym na kuny leśne, czyli tumaki. Bardzo nieliczna grupa myśliwych specjalizuje się w łowach na tego typu zwierzynę , a znakomita większość  braci myśliwskiej nigdy nie widziała tumaka choć ustrzelili po kilkadziesiąt dzików, czy jeleni. Tumak jest zwierzyną bardzo skrytą, a polowanie na niego należy do najtrudniejszych dyscyplin, tylko dla najlepszych. Dlatego inteligentny i opanowany springer jest tu ideałem pomocnika.

    Chciałbym podzielić się doświadczeniami z przygotowań Angielskiego Springer Spaniela do pracy tropowej. Tekst ten będzie nieco tendencyjny, oparty na obserwacjach jednego, konkretnego psa. Chciałbym zaznaczyć, że Maddox docelowo ma pracować jako klasyczny płochacz, natomiast praca na farbie miała wypełnić lukę w sezonie polowań na pióro. Miała być również przygotowaniem do konkursów płochaczy w klasie B (wszechstronnej). Postanowiłem w okresie wiosenno-letnim zaliczyć kilka (relatywnie łatwych) konkursów tropowców, aby jesienią nie stresować siebie i psa debiutem na trudniejszej imprezie.

Jeżeli pies w miarę dobrze porusza się po ścieżkach (oczywiście całą ścieżkę przechodzi na otoku, absolutnie nie wolno puszczać go luzem!) możemy spróbować czy ma on zadatki na tzw. ,,oznajmiacza”, a może nawet na ,,oszczekiwacza”.

Kolejnym etapem treningu będzie wykonanie ścieżki tropowej samą rapetą.

Zaczynamy w wieku około 4-5 miesiąca życia szczeniaka, od zaznajamiania go z zapachem i smakiem dzika.

Jest to rasa, która wybitnie nadaje się do tych celów. Uważam, ze dobrze ułożony springer pracuje nie gorzej od najlepszych posokowców, a być może niekiedy lepiej. Na pewno będzie lepszy pod względem szerokiego pola zastosowań czyli, odnajdzie nam oprócz typowej zwierzyny grubej, także postrzałki saren i drapieżników oraz zajęcy i ptactwa, czego posokowcom robić nie wolno, by ich nie zmanierować. Springera to nie popsuje, tak więc ostro bierzemy się do pracy i rozpoczynamy układanie.

autor: Leszek Ciupis